Hringhendur

Vetur líður, dimman deyr,

dvínar hríðaforðinn,

vermir blíður vorsins þeyr,

varpar hýði storðin.

Gægist fjalla fjöldinn þá

fram úr mjalla trafi,

fyr sem stalla og hnjúka há

huldi alla í kafi.

Harða snjárinn harma ber,

hrynja tár um dranga,

tindur hár því orðinn er

æði blár á vanga.

Fer á spretti fljót og á,

finst mér þetta gaman,  

vængjalétta von og þrá

vorið fléttar saman. 

Spói