Vetur líður,
dimman deyr,
dvínar
hríðaforðinn,
vermir blíður
vorsins þeyr,
varpar hýði
storðin.
Gægist fjalla
fjöldinn þá
fram úr mjalla
trafi,
fyr sem stalla og
hnjúka há
huldi alla í
kafi.
Harða snjárinn
harma ber,
hrynja tár um
dranga,
tindur hár því
orðinn er
æði blár á vanga.
Fer á spretti
fljót og á,
finst mér þetta
gaman,
vængjalétta von
og þrá
vorið fléttar saman. Spói
Ort 1913.
SvaraEyða