Eyrarbakki

 Sól og sumar í landi

Sýngur hátt um flóa,

Sendlingur á sandi

Sem í holtum lóa. 

Yfir mela og móa 

og moldir smalar þeysa, 

Síga, hotta, hóa-

hestar eyrun reisa.

Svanir á suðurleiðum 

Syngja hátt yfir Bakka,

stjörnur á himni heiðum 

heilar nætur vakka!

Er það kyn þó kunni

þar karl að meta sprakkann?

og unga fólkið unni 

hvort öðru þar um Bakkann?

Þars hátt um hljóðar nætur

slær hjartað Ránar stóra;

þar á þrá mín dætur,

þar er hún fædd - hún Dóra.

~Sigurður Sigurðsson 1906

Bátarímur

 

Bátarnir á Bakkanum,
eru í landi núna.
Lallinn er á lakkskónum,
að leika sér við frúna.

Bátarnir á Bakkanum,
liggja út á lónunum.
Lekur allt úr Lallanum,
límonaðið í ló'unum. 

Bátarnir á Bakkanum,
burt frá landi líða,
Liggur illa á Lallanum
Því lengi má'ann bíða.

Bátarnir á Bakkanum,
lúra yfir lóðunum.
Lætur hátt í Lallanum,
liggjandi á ló'unum.

Bátarnir á Bakkanum,
landa línu aflanum,
Liggur vel á Lallanum,
léttur úti á Naflanum.

Oka 

Segðu já

Nú þarf hann Jón að segja já,
jú eða jamm eða jæja þá,
ef greiða hún Gunna þarf að fá,
ella í jellið, blessuð kerlingin má.

Því ekki má orðvant í rúmmið æða
og ekkert káf né kel sem atlot auðga.
Um alla lagakróka skal ólesin fræða,
en hér telst að, bæði hvort öðru nauðga.

Þingrefir

Þingmennirnir þutu á brott,

þegar tæmt var staupið.

Lögðu niður loðin skott

og laumuðust burt, með kaupið.

Magnús Teitsson

Ort var um Jón í Íshúsinu

Enginn barnar eins og hann,

af öllum landsinns sonum.

Fjögur á ári eignast hann,

með aðeins tveimur konum.

Tóta Gests og kýrin

Gæðakýrin Gullhúfa,

gengur hér um hagana,

tínir í sig töðuna,

Tóta litla á hana.

Svo kvað Jón Hjaltalín um flóðið 1799

Æðisflóð af álgrundu,

æslur þar með kaldi,

náði lóð þá niundu

nótt er Janus taldi.

Braut alvota báran þá

bædi skip og hjalla.

Margan tjörgu meið réð á,

mikill skaði falla.

Greind á hundrað þriðja því

þyljudúr hjá vóðum,

moluðu talin ókjör í

ýmsum veiðistöðum.

Bylgjan sólgin braut og gnæfð

búðir kaupstaðanna.

Grandaði sundfoss græðgin æfð

góssi vörumanna.

Eyrar — fór á— bakka búð;

Bátsendar að mestu.

Ein þar kona lasin, lúð

lífs fékk skiptin beztu.

Þjóðin Búðir vestra við

varð því líkt að kanna,

féll að kalla hallt á hlið

húsið kramvaranna.

Sköðuðust víða hús og hey,

hér með braut af storðum;

sterkar kirkjur, gripnisgrey

gallaði og úr skorðum.

Musterið reista Hvalsness hraut

hallt á aðra síðu,

nauða veðrið nú og braut

Ness kirkju þá fríðu.

Féð, er græðir fram við gékk,

flæddi á Eyrarbakka.

Unninn sjór þar feiga fékk

fimmtíu skeifna-rakka.

En hvað þannig mæltum mið

mörg við kópa bekki;

býli svalsins skemmdi skrið,

skrásett fæ ég ekki.

Heimild: Mjölnir 3 tbl. 1953